“นายกฯ” มาจากไหน ทำไมเรียกว่า “นายกฯ”
แล้วคำว่า "นายกรัฐมนตรี" เกิดขึ้นเมื่อใด ใครเป็นผู้บัญญัติศัพท์ขึ้น!!
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อคณะราษฎรเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นระบอบประชาธิปไตยแล้ว ได้ดำเนินการร่างรัฐธรรมนูญฉบับถาวรซึ่งกำหนดว่าจะให้เสร็จภายในวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2475 หนึ่งในจำนวนนั้นคือ "ร่างกฎหมายเปลี่ยนชื่อเสนาบดีเป็นรัฐมนตรี" ที่มีอภิปรายในการประชุมสภาร่างรัฐธรรมนูญตกลงเห็นควรให้เปลี่ยน "เสนาบดี" และ "กรรมการราษฎร" มาใช้เป็น "รัฐมนตรี" แทน
ส่วนคำว่า "ประธานกรรมการราษฎร" ยังไม่ได้กำหนดว่าจะใช้อย่างไร จึงมอบให้พระยามโนปกรณ์นิติธาดา (ก้อน หุตะสิงห์) ดำเนินการต่อ พระยามโนปกรณ์ฯ ขอให้หลวงประดิษฐ์มนูธรรม (ปรีดี พนมยงค์) ช่วยหาข้อมูลเรื่องนี้จากรัฐธรรมนูญต่างชาติ และให้พระธรรมนิเทศทวยหาร (อยู่ อุดมศิลป์) ตำแหน่งอนุศาสนาจารย์ แปลเป็นภาษาไทย
หลวงประดิษฐ์ฯ เขียนบันทึกไว้สั้นๆว่า "ได้พบรัฐธรรมนูญฝรั่งเศสเขาเรียกหัวหน้าผู้บริหารประเทศของเขาว่า ‘Premier' ส่วนอังกฤษนั้นเขาเรียก ‘Prime-Minister' เยอรมันเรียกว่า ‘Chancellor' จะเทียบคำไทยอย่างไรสุดแต่คุณพระจะพิจารณา"
พระธรรมนิเทศฯ ได้เทียบคำดังนี้ Premier เป็น นาย + ก ตามหลักภาษาบาลี แปลว่า "ผู้เป็นนาย" ในที่นี้ "นายกรัฐมนตรี" คือผู้อยู่เหนือ หรือ ผู้นำคณะมนตรีของประเทศ
คณะกรรมการร่างรัฐธรรมนูญคนสำคัญ 3 ท่าน คือ พระยามานวราชเสวี (ปลอด วิเชียร ณ สงขลา), หลวงประดิษฐ์ฯ และเจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรี (สนั่น เทพหัสดิน ณ อยุธยา)ลงมติให้ใช้คำว่า "นายกรัฐมนตรี" แทนคำว่า "ประธานคณะกรรมการราษฎร ตั้งแต่วันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2475 เป็นต้นมา
ไทยเป็นประเทศแรกที่กำหนดและใช้คำว่า "นายกรัฐมนตรี" สำหรับตำแหน่งหัวหน้าผู้บริหารประเทศ จากนั้นกัมพูชาเป็นประเทศที่ 2 ใช้เมื่อ สมเด็จเจ้านโรดมสีหนุ เข้าดำรงตำแหน่ง "นายกรัฐมนตรี" พ.ศ. 2488 และลาวใช้ประเทศที่ 3 พ.ศ. 2488 เมื่อเจ้าเพชรราชดำรงตำแหน่งหัวหน้า