สมัยอยุธยาไม่มี ไม้ตรีไม้จัตวา-วรรณยุกต์ไม่ได้แปลว่าผันเสียง

ในตำราภาษาไทยเรา ไม้เอก ( ่ ) คือเครื่องหมายผันเสียง มีคู่กันมากับไม้โท ( ้ ) แต่สมัยอยุธยา มี 2 อันเท่านี้ในสมัยนั้น และเรียก "พิน"

ไม้เอกเรียก "พินเอก" ไม้โทเรียก "พินโท"

ดังปรากฏในตำราจินดามณี : -

"เปนเสมียนรอบรู้ วิสัญช์

พินเอกพินโททัณฑ ฆาตคู้

ฝนทองอีกฟองมัน นฤคหิต

แปดสิ่งนี้ใครรู้ จึงให้เป็นเสมียน"

มาในสมัยรัตนโกสินทร์มีเพิ่มเข้ามาอีก 2 อัน คือ ไม้ตรี ( ๊ ) ไม้จัตวา ( ๋ ) ดังปรากฏในคัมภีร์จินดามณีที่ชำระใหม่ในสมัยรัตนโกสินทร์ :-

อักษรทั้งสามหมู่ กำหนดรู้ซึ่งวาจี

มาสมัยหลังนี้เราเรียก "วรรณยุกต์" ก็เพราะใน มูลบทบรรพกิจ ท่านจัดไว้ในหมู่วรรณยุกต์

วรรณยุกต์ ไม่ได้แปลว่าผันเสียง แต่แปลว่า ประกอบอักษร มูลบทกล่าวว่า :-

"วรรณยุกต์ทั้ง 13 คือ ไม้เอก, ไม้โท, ไม้ตรี, ไม้จัตวา, กากบาท,-ตีนกา, ฝนทอง, ฟองมัน, วิสัญชนี, ทัณฑฆาต, ไม้ไต่คู้, นิคหิต-นฤคหิต, โคมูตร, มุสิกทันต์-ฟันหนู, หางกังหัน-หันอากาศ-ไม้ผัด"

จะเห็นว่าเครื่องหมายผันเสียงมีอยู่ 4 ไม้เท่านั้นในบรรดาวรรณยุกต์ 13 ซึ่งเป็นเครื่องหมายอื่น ๆ รวมทั้งวิสัญชนีคือ สระ -ะ

เครดิตแหล่งข้อมูล : silpa-mag.com