กายนี้ เป็น “กรรมเก่า”

ภิกษุ ทั้งหลาย. ! กายนี้ ไม่ใช่ ของเธอทั้งหลาย และทั้ง ไม่ใช่ของ บุคคล เหล่าอื่น.

ภิกษุ ทั้งหลาย. ! กรรมเก่า (กาย) นี้ อันเธอทั้งหลาย

พึงเห็นว่าเป็น สิ่งที่ปัจจัย ปรุงแต่งขึ้น (อภิสงฺขต), เป็นสิ่งที่ ปัจจัยทำให้ เกิดความรู้สึกขึ้น (อภิสญฺเจตยิต), เป็นสิ่งที่มี ความรู้สึก ต่ออารมณ์ได้ (เวทนีย).

ภิกษุ ทั้งหลาย. ! ในกรณี ของกายนั้น อริยสาวกผู้ได้

สดับแล้ว ย่อมทำไว้ในใจ โดยแยบคาย เป็นอย่างดี ซึ่ง

ปฏิจจสมุปบาท นั่นเทียว ดังนี้ว่า “ด้วย อาการอย่างนี้ :

เพราะสิ่งนี้มี, สิ่งนี้จึงมี ; เพราะ ความเกิดขึ้น แห่งสิ่งนี้,สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น ; เพราะสิ่งนี้ไม่มี, สิ่งนี้จึงไม่มี ;

เพราะความดับ ไปแห่งสิ่งนี้ , สิ่งนี้จึงดับไป :

ข้อนี้ได้แก สิ่งเหล่านี้คือ 

เพราะมี อวิชชา เป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย ; 

เพราะมี สังขาร เป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ ; 

เพราะมี วิญญาณเป็น ปัจจัย จึงมีนามรูป ;

เพราะมี นามรูป เป็นปัจจัย จึงมี สฬายตนะ ;

เพราะมี สฬายตนะ เป็นปัจจัยจึงมี ผัสสะ ;

เพราะมี ผัสสะ เป็นปัจจัย จึงมีเวทนา ;

เพราะมี เวทนา เป็นปัจจัย จึงมีตัณหา ;

เพราะมี ตัณหา เป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน ;

เพราะมี อุปาทาน เป็นปัจจัยจึงมีภพ ;

เพราะมี ภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ ;

เพราะมี ชาติเป็นปัจจัย ชรา มรณะ โสกะ 

ปริเทวะ ทุกขะ โทมนัส

อุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้น ครบถ้วน :

ความเกิดขึ้น พร้อมแห่ง กองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.

เพราะ ความจาง คลายดับไป โดยไม่เหลือแห่ง

อวิชชานั้น นั่นเทียว, 

จึงมี ความดับแห่งสังขาร, เพราะมี ความดับ แห่งสังขาร จึงมีความดับแห่งวิญญาณ ; .

ฯลฯ ..... ฯลฯ ..... ฯลฯ .....

เพราะ มีความดับ แห่งชาติ

นั่นแล ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกขะ โทมนัส

อุปายาสทั้งหลาย จึงดับสิ้น : ความดับลงแห่งกองทุกข์

ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้” ดังนี้ แล.

นิทาน.สํ. ๑๖/๗๗/๑๔๓.