เส้นเชือกสู่พระเจ้า...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีสามีผู้หนึ่งซึ่งหลงรักภรรยาของตนเป็นยิ่งนัก พวกเขาไม่เคยแยกจากกัน แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง ภรรยาของเขาต้องกลับบ้านไปเยี่ยมบิดามารดาของหล่อน แล้วเมื่อเวลากลางคืน เขาคิดถึงหล่อนมากเหลือเกิน จนเขาได้วิ่งตามหล่อนไปที่บ้านของบิดามารดาหล่อน สถานที่แสนจะมืดมิด และเวลาก็ดึกดื่น จนทั้งบ้านปิดหมดแล้ว ประตูก็ปิด กำแพงก็สูงยิ่งนัก เขามิอาจเข้าไปในบ้านได้ ดังนั้นเขาจึงเดินไปรอบบ้าน ท้ายที่สุดก็พบเชือกเส้นใหญ่

เชือกเส้นนั้นผูกติดอยู่บนกำแพง ปลายห้อยมาถึงพื้น เขาจึงโหนเชือกแล้วปีนขึ้นสู่ชั้น 2 เขาจึงได้เห็นภรรยาของเขา ภรรยาของเขาประหลาดใจเป็นยิ่งนัก และกล่าวว่า “ท่านเข้ามาได้อย่างไร?” ฝ่ายสามีก็ตอบว่า “ฉันปีนเชือกที่เธอผูกไว้ให้ฉันขึ้นมา นั่นเป็นวิธีที่ทำให้ฉันมาเยี่ยมเธอได้ เธอไม่ทราบหรอกหรือ? ฉันนึกว่าเธอทราบว่าฉันจะมา เธอจึงผูกเชือกไว้ให้ฉัน!”

หล่อนกล่าวว่า “โอ ไร้สาระ! ฉันไม่ทราบหรอกว่า ท่านจะมาในเวลาเช่นนี้!” ดังนั้นสามีจึงกล่าวว่า “หากเธอไม่เชื่อฉัน ก็ลงมาดูได้!” จากนั้นเขาทั้งสองจึงลงไปดูเชือก แล้วก็เห็นว่ามันหาได้ใช่เชือกไม่ แต่เป็นงูตัวใหญ่ห้อยลงจากกำแพง อย่างไรก็ตาม ด้วยที่มันมืด เขาจึงไม่สังเกตเห็น และด้วยความรักอันหน้ามืดตามัวของเขานี้นั้น เขาจึงเข้าใจว่า เป็นภรรยาทำไว้ให้ แต่เขาเกือบได้ฆ่าตนเองไปเสีย!

ภรรยาจึงกล่าวกับเขาว่า “โอ พระแม่เจ้า! ท่านช่างรักฉันมากเหลือ! แต่ฉันจะให้อะไรกับท่านได้? หากเพียงท่านรักพระเจ้ามากเท่า ที่ท่านรักฉันด้วยความรักแบบเดียวกันนี้ ท่านก็คงจะหามันพบ หากท่านรักการรู้แจ้งมากเพียงนี้ หากท่านรักพระเจ้ามาเพียงนี้ ท่านก็คงจะพบพระเจ้าและกลายเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่ไปแล้ว! แต่ด้วยความรักที่ท่านให้ฉัน ท่านจะได้สิ่งใดมา? ไม่ได้อะไรเลย!” ทันใดนั้น ผู้เป็นสามีก็เกิด ‘รู้แจ้ง’ ดวงตาเขาถูกเปิด แล้วด้วยงูตัวเดิม เขาปล่อยตัวลงสู่พื้นอีกครั้ง แล้วก็วิ่งหนีไป ไม่กลับมาพบภรรยาของเขาอีกเลย! หลังจากนั้น แน่นอน เขากลายเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่และได้รับการรู้แจ้ง

เธอเห็นไหม ทุกสิ่งอื่น ๆ ในโลกนี้ก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน เธอดูแลภรรยา ดูแลลูก ดูแลสามี แต่เธอมิได้ดูแลตัวเธอเอง อย่างไรก็ตาม ‘ตัวเธอเอง’ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด! จะมีอะไรดีกับการเฝ้าดูแลทั้งครอบครัวแล้วสูญเสียตนเองไป?

เราไม่ควรทิ้งครอบครัวของเราไป เราควรดูแลครอบครัวของเราเช่นกัน แต่เราต้องดูแลตัวเราเองต้องค้นพบตนเอง ค้นพบว่า เราคือใคร และว่าเราถูกกำหนดให้ทำอะไรในโลกนี้ หากเธอไม่ทราบ หลังจากเธอตายไป เธอก็จะไม่มีสิ่งใด

ขอขอบคุณที่มา  : ท่านอนุตราจารย์ชิงไห่ เน่ยหู ไทเป ฟอร์โมซา