แด่เธอ(แม่)ผู้เป็นที่รัก..น้ำตาซึม

เพื่อนๆ อาจยังไม่ทราบว่าในหนังสือกินเนสบุ๊คนั้น ประเทศไทยของเรามีสิ่งที่ได้รับการบันทึกไว้อย่างนี้เป็นจำนวนไม่น้อยทีเดียว ...แต่มีบางสิ่งที่บันทึกในความทรงจำของฉันที่ยิ่งไหญ่ที่สุด จากวันนี้...และต่อๆไป
 

........จนวันเวลาสุดท้ายของเธอที่จะยังคงอยู่คู่กับฉันก็มาถึง....

...ดวงตะวันในใจของฉัน ที่ได้คอยฉายแสงสว่าง คอยไห้ความอบอุ่นความกล้าหาญ ให้ชีวิตไหม่ของฉัน มันจะริบหรี่ๆ ค่อยๆเคลื่อนดับ... จนสุดท้ายแสงสุดท้ายของเธอที่เป็นดั่งตะวัน จะมอดดับสนิทลง................ จนมันไม่มีทางที่จะขึ้นกลับมาฉายแสงไหม่เหมือนเคย...

จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่รู้ว่าอะไรที่พรากเธอไปจากฉัน

รู้แต่ว่าโลกนี้ไม่มีความยุติธรรมเอาซะเลย เธอผู้แสนดี เธอผู้แสนงดงาม เธอผู้เข้มแข็งและอ่อนโยนกว่าใคร ในชีวิตของฉัน ทำไมต้องมาจากไปอย่างทรมานด้วย ทำไม...... มองไปทางไหนก็เคยมีแต่เธอ สถานที่ที่ฉันและเธอ...อยู่เคียงข้างกันเสมอ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเวลาของเรามันจะสั้นขนาดนี้

ยังมีอะไรอีกมากมายที่อยากจะทำให้เธอมีความสุข

ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่อยากจะเล่าให้ฟัง มีอะไรมากมายหลายอย่างที่ฉันอยากไห้เธอได้เห็นด้วยตาที่ดูเศร้าๆของเธอ... แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วสินะ เธอคงไม่อาจจะได้ยินอะไรอีกแล้ว พวกผู้ใหญ่ชอบบอกว่าเธอไปอยู่สถานที่สุขแสนสบายแล้วที่บนฟ้าไกลๆ โน่น แต่ฉันว่ามันไม่จริงสักหน่อย

มองครั้งใดก็เห็นแต่ความว่างเปล่าในช่องว่างของหมู่ดาว.......เท่านั้น ที่ว่า เวลาจะช่วยรักษาทุกอย่าง นี่น่ะก็คงจะจริงล่ะมั้ง เพราะอย่างน้อยในตอนนี้ ฉันก็ยังอยู่ที่นี่ ทั้งๆ ได้ที่สูญเสียคนฉันที่รักที่สุดไปแล้ว ฉันยังคงอยู่แม้จะไม่มีคนที่รักฉันและฉันก็รักเขามากที่สุดเช่นกัน อีกต่อไป...แล้ว .....

มันช่างแสนยาวนานเหลือเกินกับเวลาที่ผ่านไปโดยไม่มีเธอ

รู้ไหม…มันน่ากลัวมากเลยนะ ที่วันหนึ่งฉันตื่นขึ้นมาแล้วก็ตระหนักว่า ฉันจำเสียงของเธอไม่ได้แล้ว ฉันไม่อาจจะจำภาพที่เธอยิ้มไห้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย .....ความรู้สึกที่ฉันคงมีกับเธออยู่เสมอ...ได้ลบเลือนไปจากใจและความทรงจำ จุดสิ้นสุดอยู่ที่ไหนหนอ.... แล้วฉันพอจะหวังให้เราพบกันอีกสักครั้งได้ไหม

ถ้าในชาติภพหน้ามีอยู่จริง และถ้าไม่เลยจนเกินไปนักสำหรับเธอที่ฉันคิดว่าเธออาจจะรอฉันอยู่

ในวันครั้งหน้าสักวันนึงเราก็อาจจะได้พบกันใช่ไหม ถ้าเธอรู้เข้า เธออาจจะเอื้อมมือที่ผอมบางเขกหัวฉันแล้วว่าพูดอะไรเพ้อเจ้ออยู่เหมือนเคยนะ ... แต่ขอให้ฉันได้หวังเถอะ มันเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของฉัน ...ที่มันแสนจะมีค่า บางทีมองคนเขาคุยกันกะหนุงกะหนิงประสาแม่ลูก ก็อดอิจฉาไม่ได้สักที

แต่อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่เคยคิดอยากจะเป็นแบบเขาเลยสักครั้งเดียว

 เพราะเธอเท่านั้นที่ฉันจะเรียกว่า “แม่” ไม่มีใครจะมาแทนที่เธอนับจากนี้ และ ตลอดไป.... สิ่งที่เธอเคยสอนไว้ ฉันจำได้อยู่เสมอ และจะทำให้ได้อย่างที่ไม่ให้เธอต้องอายใคร ถึงมันจะยากอยู่บ้าง แต่อย่างหนึ่งที่เธอมั่นใจได้เลยคือฉันจะเข้มแข็ง ฉันจะไม่หวั่นไหว ฉันจะไม่ยอมแพ้

.......เพราะฉันได้ผ่านความเจ็บปวดที่สุดมาแล้ว

ขอฝากความรักความคิดถึงทั้งหมดไปกับแสงกะพริบของดาวดวงน้อยๆ ที่ส่องแพรวพราวนภาอยู่แสนไกล ที่ฉันยังเชื่อ เผื่อว่าเธออาจจะยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในอีกฟากหนึ่งของเวิ้งฟ้าในความมืด...แห่งนี้ ความฝันของฉัน ก็คืออยากเป็นอย่างที่เธอเป็น.... รู้อยู่ใช่ไหมคะว่า รักและคิดถึง "คุณแม่" ตลอด