ความโลภเป็นเหตุ

วันหนึ่งท่านยมบาลได้กล่าวกับวิญญาณ ก และวิญญาณ ข ว่า

ถึงเวลาที่เจ้าทั้งสองจะต้องไปเกิดแล้ว โดยคนหนึ่งไปเกิดเป็นคนที่มักจะหยิบยื่นทรัพย์สิ่งของให้แก่ผู้อื่นอยู่เสมอ ส่วนอีกคนหนึ่งไปเกิดเป็นคนที่มักจะได้รับทรัพย์สิ่งของที่ผู้อื่นหยิบยื่นให้อยู่เสมอ ใครจะเลือกแบบไหนเจ้าทั้งสองไปตกลงกันเองก็แล้วกัน
 
วิญญาณ ก เป็นคนที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น ท่านยมบาล ยังกล่าวไม่ทันขาดคำ ก็รีบคุกเข่าอ้อนวอนว่า “ใต้เท้าครับ ผมขอไปเกิดเป็นคนที่มักจะได้รับทรัพย์สิ่งของที่มีผู้อื่นหยิบยื่นให้อยู่เสมอ เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันมานานแล้ว” วิญญาณ ข เห็นแล้วก็คงรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็ยังคงนิ่งเงียบตามแต่ท่านยมบาลจะจัดการ ท่านยมบาลเห็นวิญญาณ ก ยิ้มย่องผ่องใสก็หัวเราะใหญ่ พร้อมกับถอนใจว่า “สร้างกรรมใด กรรมนั้นสนอง ไม่มีผิดเลย” แล้วก็ตัดสินว่า ให้วิญญาณ ก ไปเกิดเป็นคนขอทาน จะได้ไปขอทรัพย์สิ่งของจากคนอื่น ส่วนวิญญาณ ข ไปเกิดในครอบครัวคนร่ำรวย จะได้สงเคราะห์คนอื่นอยู่เสมอ การพิจารณาคดียุติเพียงแค่นี้ เลิกศาล