เณรตาทิพย์

แต่ก่อนมีคหบดีคนหนึ่งได้สร้างวัดขึ้น

แล้วนิมนต์พระรูปหนึ่งมาเป็นเจ้าอาวาส มีลูกศิษย์เป็นเณรสองรูปชื่อหันซันและสือเต๋อ เวลาบ้านคหบดีมีงานมักจะเรียกเณรทั้งสองไปช่วย

วันหนึ่ง บุตรชายของคหบดีแต่งงาน

เณรทั้งสองก็ไปช่วยงาน เณรสองรูปนี้ปฏิบัติธรรมจนได้ญาณรู้ สามารถล่วงรู้เรื่องในอดีตและอนาคต รู้ว่าเจ้าสาวคนนี้เป็นย่าทวดของเขาในอดีตชาติ ขณะที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังไหว้ฟ้าดินเณรทั้งสองก็หัวเราะขึ้น ทุกคนเห็นเณรหัวเราะต่างหาว่าเณรเสียสติแล้ว

คหบดีเริ่มลั่นกลอง

เณรรู้ว่ากลองใหญ่ใบนี้ทำจากหนังของวัวที่อดีตชาติเป็นปู่ทวดของเขา ส่วนเนื้อหมู เป็ด ไก่ที่อยู่ในหม้อ ล้วนแต่เป็นพี่ ป้า น้าเอาของเขาในอดีตชาติ

      เณรกล่าวเป็นโศกว่า
      ตีกลองตีหนังปู่
      ในหม้อหมู แพะ เป็ด ไก่
      แท้จริงมิใช่ใคร
      น่าสลดใจล้วนญาติตน

วันรุ่งขึ้น คหบดีไปที่วัดต่อว่าเจ้าอาวาสว่า

“ลูกศิษย์ของท่านสองคนไร้มารยาทจริง เมื่อวานลูกชายเราแต่งงานเณรทั้งสองพูดจาเหลวไหลมาหัวเราะเยาะเรา ขอให้ท่านจงไล่เณรทั้งสองออกไปจากวัด หากยังไม่ไล่แม้แต่ท่านก็อยู่ที่วัดไม่ได้เช่นกัน” เจ้าอาวาสกล่าวว่า “ในเมื่อมีเรื่องเช่นนี้รอให้พวกเขากลับมา อาตมาจะจัดการให้” แล้วคหบดีก็ลาเจ้าอาวาส ครูต่อมาเณรทั้งสองกลับมาที่วัด อาจารย์จึง ถามว่า “เมื่อวานเธอสองคนหัวเราะเจ้าภาพเรื่องอะไร? ” เณรทั้งสองตอบว่า “ขอเรียนตามตรงกับอาจารย์ เมื่อวานผมสองคนเห็นลูกสะใภ้ของเขาก็คือย่าทวดของเขาในอดีตชาติ กลองใหญ่เป็นหนังของวัวที่เป็นปู่ทวดของเขาในอดีตชาติ ส่วนเนึ้อหมู เป็ด ไก่ ในหม้อ ล้วนแต่เป็นญาติพี่น้องของเขาในอดีตชาติทั้งสิ้น เหตุนี้ผมทั้งสองจึงรู้สึกน่าขำมาก”

 อาจารย์กล่าวว่า

“ แม้เธอทั้งสองจะรู้เรื่องนี้ก็เปิดเผยไม่ได้ วันนี้โยมเขาได้มาสั่งว่า ให้เธอทั้งสองไปอยู่ที่อื่น มิเช่นนั้นแม้แต่อาจารย์ก็ต้องถูกไล่ไปด้วย” เณรทั้งสองจึงจำต้องกราบลาอาจารย์ไปอยู่ที่อื่น