อกหัก...อย่าทำแบบนี้เลย

เห็นข่าวหน้าหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับปัญหาชีวิตรักที่ต้องลงเอยด้วยการกระทำอัตวินิบาตกรรม หรือฆ่าตัวตายทีไร ให้รู้สึกหงุดหงิดหัวใจบอกไม่ถูก

แม้พยายามทำความเข้าใจแล้วว่า เรื่องของความรัก มักจะไม่มีเหตุผลก็ตาม  แต่ยังไงๆ มันก็น่าจะมีทางออกที่ดีกว่าการทำร้ายตัวเอง หรือทำร้ายผู้อื่นเพียงเพราะไม่สมหวังนี่นา

วันนี้  เลยขอนำแนวคิดที่อยากเห็นหนุ่มสาว ซึ่งกำลังใส่แว่นสีชมพู ได้ลองตรึกตรองไว้ล่วงหน้า เผื่อเหลือเผื่อขาดไว้สักหน่อย เพราะชีวิตเป็นเรื่องไม่แน่นอน จริงไหมคะ

เวลาอกหักเราควรจะรับมือกับมันอย่างไรดี... มาพิจารณากันค่ะ

อย่าคิดทำร้ายตัวเอง

พ่อแม่รักเรา เลี้ยงเรามาแทบตายนะคะ ทำไมกับผู้ชายห่วยแตกคนเดียว ใครที่ไหนก็ไม่รู้ เขาทำให้เราเจ็บใจ  แล้วยังไม่พอ  เขามีค่าทำให้เราต้องอุทิศชีวิตให้เลยหรือ กลับไปหาพ่อแม่นะคะ ท่านรักเรามากที่สุด ไม่มีใครรักเราเท่านี้อีกแล้ว ที่ว่า ผมรักคุณ รักนักรักหนา อย่าไปเชื่อมากนักนะคะ แบ่งใจไว้บ้าง

อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัว

บางคนโมโหรู้สึกไร้ค่า  แล้วกินจนอ้วน บางคนก็โทรม บางคนก็ประชดชีวิตทำตัวเองให้มันเลวไปซะเลย  มันไม่มีอะไรดีหรอกค่ะ เขาจะยิ่งสมน้ำหน้าเรา เราต้องทำตัวให้ดีขึ้น ให้เขารู้สึกเสียดายเรา จะดีกว่า

อย่าอยู่คนเดียว

ควรหาเพื่อนคุย หรือหาอะไรทำนะคะ จะได้ไม่คิดมาก

อย่าดูหนังโรแมนติก หรือฟังเพลงเศร้า

เพราะเราจะมีอารมณ์คล้อยตาม มันยิ่งจะเศร้าไปกันใหญ่

 อย่าเอารูปหรือของเก่าๆ มาดู

ห้ามนำของที่มีความหลังมาดูเป็นอันขาด ดูไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกค่ะ อย่าพยายามผ่าน หรือไปในสถานที่ที่เคยไปด้วยกัน ที่ควรไปมีอีกเยอะ

อย่าคิดว่าชีวิตนี้ขาดเขาไม่ได้

ถ้าไม่มีเขาแล้วเราจะตาย เพราะแต่ก่อนที่ยังไม่เจอเขา เราก็อยู่ได้ จริงไหมคะ ดีแล้วที่เค้าเลิกไปซะ  เราจะได้มีโอกาสเจอคนดีกว่านี้อีก ต้องมีกำลังใจ อย่าท้อแท้นะคะ ชีวิตเราต้องก้าวไปข้างหน้าหาในสิ่งที่ดีกว่า

อย่าโทรศัพท์ไปง้องอนเขาเป็นอันขาด

เสียเหลี่ยมหมด  เขาอาจจะสงสาร แล้วกลับมาดีอีก แต่มันก็คงไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะค่ะ จะทำไปทำไม เอามาแต่ตัวแต่หัวใจไม่มา เซ็ง!

ไม่ได้มีแต่เรื่องอย่าหรอกนะคะ สำหรับคนอกหัก เพราะถ้าอยากร้องไห้ ร้องไปเลย

ร้องให้พอ  แล้วปรับตัวปรับใจมาเริ่มต้นใหม่กันดีกว่า  พยายามหางานทำ ทำงานที่ต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุด  เอาเวลาเอาสมองไปคิดสิ่งที่เป็นประโยชน์ดีกว่านะคะ อย่าไปหมกหมุ่นกับสิ่งที่ทำให้เราเสียสุขภาพจิตเลยค่ะ.

คนเราจะเจ็บมากๆ ก็แค่ 2-3 วันแรก เพราะงั้น.. เวลาจะรักษาใจเราเอง

ไม่มีใคร เสียใจจนตายหรอกนะคะ