โกรธ เกลียด และรัก

...ในชีวิตเรามันคงต้องมีสักครั้งที่ถูกคนที่เรา "คิดว่ารัก" ทำให้เราเสียใจ
ไม่ว่าเรื่องจะเล็กจะใหญ่ก็ตาม การที่ผิดหวังในความรักแล้วสำหรับคนที่ผิดหวังย่อมรู้สึกว่ามันใหญ่หลวงเสมอ
เมื่อรักมากก็แค้นมากไปเป็นของคู่กัน บางคนโกรธแค้นกันเป็นปีๆ เสียใจเป็นปีๆ เสียเวลาไปกับความโกรธ
ความแค้นและความโมโห

เพราะว่าเราไม่อยากที่จะยอมรับว่าเรามองคนผิดไป เรารักคนผิดคน รักเค้าแต่ว่าเค้าก็ไม่ได้รักเราตอบ เท่ากับที่เราให้ความรักกับเค้าไป ไม่มีใครหรอกที่อยากจะยอมรับว่าตัวเองนั้นพลาดไปเสียแล้ว

คำว่าพลาดในที่นี้ คือพลาดมองคนไม่ออก (ไม่ใช่ให้แปลว่าพลาดท่าเสียทีนะจ้ะ) ใครละจะอยากยอมรับข้อบกพร่องของตน สิ่งที่เราแสดงออกเพื่อเป็นการป้องกันตัวเราเอง ก็คือการที่เราโกรธอีกฝ่ายนึง แค้นอีกฝ่ายนึง ซึ่งนั่นก็คือ กลไกที่จิตใจของเราใช้เพื่อกันตัวเราไม่ให้เสียใจมากไปแค่นั้น แทนที่เราจะว่าตัวเองให้มันเจ็บใจมากขึ้นไป defense mechanism ของเราก็สั่งการให้เราพุ่งความสนใจไปที่อีกฝ่ายนึงก็แค่นั้นเอง

เราไม่สนใจเค้าแล้ว ไม่รักเค้าแล้ว เราเหลือแต่ความโกรธ ความเกลียด ไม่อยากเจอหน้ากันอีกต่อไป... ถ้าอยากจะบอกว่าคุณกำลังหลอกตัวเอง เพราะว่าอันที่จริงแล้วคุณก็ยังคิดถึงเขาอยู่... คุณจะเชื่อไหม? คุณอาจจะไม่เชื่อ และเผลอๆ ก็บอกว่าเอาอะไรมาพูด เกลียดเค้าจะแย่แล้วไม่ได้รักสักหน่อย...
เอ้า!!! เชื่อไม่เชื่อลองอ่านดู

ความเกลียดกับความรัก ทุกคนก็คงบอกว่ามันเป็นสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกันเหมือนขั้วบวกและขั้วลบ หรือเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้ แต่ถ้ามองให้ดีๆ แล้ว
"ถ้าไม่มีความเกลียด ก็ย่อมไม่มีความรัก"
ถ้ามีความรักแล้ว...โอกาสที่จะเกลียดมันก็มี ถ้าคุณอยากจะบอกว่าคุณไม่รักแล้ว ไม่ได้รู้สึกรักแล้วเหลือแค่ความเกลียด
ขอถามว่า... ถ้าคุณไม่รักและเค้าก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับคุณ คุณจะไปเกลียดเค้าทำไมกัน คุณเกลียดเค้าไป เค้าก็ไม่ได้รับรู้อะไรด้วย สิ่งที่คุณรับรู้ มันก็มีอยู่แค่ในใจคุณนั่นแหละ ยิ่งเกลียดมากเท่าไหร่ ก็แสดงว่าคุณยังรักเค้าอยู่มากเท่านั้น

ว่าถ้าเมื่อใดที่คุณไม่รู้สึกโกรธ หรือเกลียดอะไรกับคนที่เคยทำให้คุณเจ็บใจนั่นแหละ
ถึงจะบอกได้ว่าคนๆ นั้นไม่มีความสำคัญกับคุณแล้วจริงๆ

ขอบคุณที่มา:www.bloggang.com