ข้อคิดจากลุงไอติม

จนกระทั่งได้พบกับลุงไอติม ตั้งแต่วันที่ดิฉันเป็นนิสิตนิเทศจุฬา ก็ได้รับรู้ว่ามีลุงคนนึงเข็นไอติมมาขายหน้าคณะทุกวัน ทีแรกไม่กล้าซื้อเพราะไม่มั่นใจในความสะอาด แต่เมื่อเห็นรุ่นพี่อุดหนุนกันแทบทุกคนจึงเริ่มเป็นลูกค้าลองชิมบ้าง

รสชาติของไอติมลุงธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดา คือ ลุงไอติมเป็นคนแก่ที่น่ารัก อัธยาศัยดี พูดเพราะคุยสนุก และอยู่ที่คณะนานมาก ลุงจึงมีเรื่องของรุ่นพี่ที่จบไปนานแล้วเล่าให้ฟังอย่างสนุกสนาน พร้อมทั้งรูปคู่ รูปหมู่ ทั้งกับบัณฑิตรุ่นต่างๆ ศิษย์เก่าที่เป็นดารา ซึ่งลุงจะเก็บติดรถไว้ดูเพลินๆ

กว่าดิฉันจะรู้ตัว ก็กลายเป็นลูกค้าประจำของลุงไปแล้ว
วันไหนอากาศเย็น ไอติมของลุงเหลือเยอะ ดิฉันก็จะช่วยซื้อเกินราคาไม่ให้ลุงขาดทุน จะได้มีเงินไปจ่ายซื้อไอติมมาขายในวันรุ่งขึ้น
ทุกครั้งลุงจะอวยพรให้ยืดยาว นอกจากดิฉันแล้ว ดูเหมือนทุกคนในคณะก็รับลุงเป็นส่วนหนึ่งเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นงานรับน้อง กิจกรรมงานเลี้ยง จะต้องมีไอติมของลุงร่วมด้วยจนจบงานแล้วกลับบ้านพร้อมกัน
ดิฉันรู้สึกได้ว่าความสุขของลุงไม่ได้มาจากกำไรเล็กๆ น้อยๆ แต่มาจากการได้มาขายไอติม ได้พูดคุยกับลูกค้าทุกวันต่างหาก รุ่นพี่เล่าให้ฟังว่าลุงตัวคนเดียวไม่มีใคร พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลุงชื่ออะไร
และไม่เคยมีใครอยากรู้เพราะชื่อลุงไอติมเป็นเอกลักษณ์ของแกไปแล้ว วันนึงพวกเรารู้ข่าวว่าขโมยขึ้นบ้านลุง
ทั้งที่ไม่มีทรัพย์อะไรให้ฉกฉวยมากนักแต่ก็ทำให้ลุงซึมๆ ไปเพราะได้ขโมยที่โกนหนวดที่ลุงรักไป
พวกเราจึงเก็บเงินที่คณะซื้อที่โกนหนวดอย่างดีให้ลุงใหม่
ตอนที่ลุงได้รับลุงพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ลูบคลำและพกไว้ตลอดเวลา

เวลาผ่านไปดิฉันเรียนอยู่ปี 3 และต้องไปออกภาคสนาม 1 สัปดาห์
เมื่อกลับมารู้สึกว่าผิดปกติที่ไม่เห็นรถของลุงไอติม แต่ยังไม่ได้คิดอะไร
จนรุ่นพี่มาบอกว่า ลุงไอติมเสียแล้ว
รุ่นพี่บอกว่าทางคณะเป็นเจ้าภาพงานศพให้ ทำพิธีเผาทุกอย่าง เพราะลุงไม่มีญาติ
ถึงรู้มาว่าสภาพของลุงไม่ดีนัก แต่ดิฉันก็อดใจหายไม่ได้ ตั้งใจว่าอย่างไรก็ต้องไปงานศพลุงให้ได้

และเมื่อไปถึงวัดดวงแข ดิฉันก็ต้องยืนนิ่งน้ำตาไหล พูดไม่ออกกับภาพที่เห็น
ภาพผู้คนที่นั่งบ้างยืนบ้าง มากมายจนเต็มศาลานั้น เป็นศิษย์เก่าและปัจจุบันของคณะนิเทศ

ดิฉันเคยไปงานศพหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่มีความรู้สึกประทับใจอย่างนี้
งานศพที่ไม่มีใครสักคนเป็นญาติกับคนตาย
มีแต่ลูกค้าที่ผูกพันกับรสไมตรีจากไอติมมานานนับสิบปี พวกเราบางคนอธิษฐานว่า
หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ลุงมีร้านไอติมเป็นของตัวเอง แต่ดิฉันคิดว่าถ้าจะมีอะไรทำให้ลุงดีใจ
ก็คงจะเป็นการที่ลูกค้าของลุงพร้อมใจกันมาส่งลุงเป็นครั้งสุดท้ายนี่แหละ

ขอบคุณที่มา:สรรสาระ