โพสต์ก่อนเรื่อง Love Live! มีหลายความเห็นมาก แต่ก็ยังมีบางคนยังไม่หยุด บอกตรงๆนะครับ ผมเหนื่อยมาก
พวกคุณก็รุ่นเดียวกับลูกผม
ผมอยากจะพูดอีกครั้งนะครับ
บางคนคิดว่าผมพูดให้ร้ายพวกคุณและโกรธผม นั่นก็แล้วแต่คุณนะครับ
แต่มันก็เป็นหลักฐานที่ว่าคุณมีเวลาว่างมาก
ผมขอเตือนสติพวกคุณนะครับ ผมรู้ว่าคุณรักงานอดิเรกของพวกคุณ แต่คุณก็ไม่ควรจะลืมคนรอบตัวที่รักคุณด้วยครับ
ผมไม่ได้ปฏิเสธกับงานอดิเรกหรือปฏิเสธคนเหล่านั้นครับ ผมก็ทำงานอยู่ในวงการนั้นเหมือนกัน
แต่มันคือการเตรียมพร้อม
การเตรียมใจ
ผมหมายความว่า ไม่ต้องมีใครมาช่วย เปิดเผยหน้าตา และรับผิดชอบทุกการกระทำ
บางทีพวกคุณอาจจะคิดว่าญี่ปุ่นเป็นเมืองในฝันใช่ไหมครับ?
วันนี้ผมจะพูดถึงญี่ปุ่นที่แท้จริงให้ฟังนิดหน่อยครับ
โลกของญี่ปุ่นไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกคุณคิดครับ
ในทางตรงกันข้าม หลายบริษัทสร้างกับดักเหมือนใยแมงมุม เพื่อที่จะได้เงินจากกระเป๋าคุณ
เหมือนกับเครื่องจักรที่คอยบดเนื้อ
เด็กวัยรุ่นบางคนก็กลายเป็นมืออาชีพได้จากงานอดิเรก แต่ผมคิดว่าคนเหล่านั้นก็แค่ 2-3%
ผมเคยทำงานบริษัทเกมส์แห่งหนึ่งในฮิโรชิม่า ผมเลยได้เห็นโลกของโอตาคุมาบ้าง
ถึงจะทำงานในบริษัทแบบนั้น ก็ยังจน
ผมก็จนครับ เพราะไม่ได้รับเงินเดือน วันจ่ายเงินเดือนเลื่อนออกไปเรื่อยๆ
มีโปรแกรมเมอร์น้อยคนนักที่จะทำงานอยู่ได้นาน แต่พออายุใกล้ๆ 30 ก็ตามโปรแกรมเมอร์รุ่นใหม่ไม่ทันแล้ว
ดีไซน์เนอร์ก็หางานยากเช่นกัน
ในญี่ปุ่น
"เราสร้างความฝัน เราสร้างคนรุ่นใหม่แบบนั้น"
มีโลกแบบนั้นอยู่และต้องการคนรุ่นใหม่มาเรียนที่โรงเรียนอนิเมชั่น หรือโรงเรียนสอนการพากษ์เสียง
แต่เด็กส่วนใหญ่หลังจากเรียนจบแล้ว ก็ไม่สามารถหางานได้
คอสเพลย์ผู้หญิงบางคนที่มีชื่อเสียง หลังจากอายุ 23 แล้วก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
แต่เธอก็ไม่สามารถจะลืมช่วงที่มีคนมารายล้อมเธอได้ บางคนก็ไปเป็นผู้หญิงกลางคืน บางคนก็ไปเล่น AV
บางคนก็มีปัญหาทางจิต และต้องไปศูนย์เพื่อฟื้นฟูให้กลับสู่สภาพเดิม
ผมทราบครับว่าวัฒนธรรมญี่ปุ่นน่าอัศจรรย์มาก
แต่พวกคุณไม่ควรจะถูกวางยา
น้อยคนนักที่ไม่ต้องการความช่วยเหลือและต้องเตรียมใจ คนแบบนั้นควรจะเป็นมืออาชีพ
พวกคุณเป็นคนไทย
งานอดิเรกคืองานอดิเรก ชีวิตจริงก็คือชีวิตจริง ผมอยากให้พวกคุณเป็นแบบนั้นครับ
สักวันหนึ่ง ผมอยากให้พวกคุณสร้างวัฒนธรรมไทยด้วยมือของพวกคุณเอง
และผมอยากให้พวกคุณนำวัฒนธรรมนั้นสู่สายตาชาวโลกครับ