สิ่งที่ไร้ตัวตนบนโลกที่ว่างเปล่า

เมื่อเดินทางมาถึง ณ. ที่ตรงนี้ซึ่งเป็นที่ๆว่างเปล่าไม่มีใครมองเห็น เดินมาใกล้เท่าไหร่ก็เหมือนว่าก้าวที่เราเดินตรงไปยิ่งเหมือนการถอยหลังเท่านั้นและยิ่งไกลออกเท่านั้น ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็คงเดินไปไม่ถึง ไม่ว่าจะเอื้อมมือไปให้ถึงพยายามสุดความสามารถเท่าไหร่ก็คงสัมผัสได้แค่ความว่างเปล่า ไม่ว่าจะมองไปมากเท่าไหรก็ไม่มีสายตาหรือการมองตอบกลับมาแต่อย่างใด ไม่ว่าจะตะโกนสุดเสียงท่าไหร่ก็ไม่มีการตอบกลับมา........ยังคงมีแต่ความว่างเปล่าเหมือนจิตวิญญาณที่เลือนลอยและไร้ตัวตนเหมือนสิ่งที่ไม่มีน้ำหนักไร้ตัวตนบนโลกใบนี้ที่ไม่มีใครมองเห็น

เหมือน....เหมือนกับว่ามีอะไรมากั้นขวางระหว่างเราสองคน
เหมือน....เหมือนว่าเราจะได้พบกัน
เหมือน....เหมือนว่าเราจะได้รู้จักกัน
เหมือน....เหมือนว่าเราจะได้พูดคุยกัน
แต่....แต่....สุดท้ายมันเป็นเพียงความว่างเปล่าและคงเป็นสิ่งที่เราคิดไปเอง

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคิดไว้มันก็คงเป็นสิ่งที่มัน่าจะเกิดขึนแต่มันคงเป็นไปไม่ได้มันคงจะเป็นได้แค่ความฝัน

ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ให้ความสำคัญของคนเราทุกคงได้เท่ากันก็คงจะดีเพราะ...เพราะ...เพราะเราอาจจะมีตัวตนในสายตาของใครบางคนที่เราไม่สามารถเดินไปถึงเค้าได้เลย

ไม่มีทาง

ไม่มีเลยจริง