แล้วแต่คนจะเชื่อนะคะ แต่สำหรับตัวฉันคิดว่า จดหมายฉบับนี้ให้ข้อคิดที่ดีมากทีเดียวค่ะ
ผมลางานแล้วเดินทางจาก กทม. มาบ้านเกิดที่ต่างจังหวัดเป็นเวลาสามวัน เพื่อมาช่วยงานทำบุญครบรอบ 100 วัน ของ " กร " เพื่อน สนิดที่ตายด้วยอุบัติเหตุ..........................
5 ตุลาคม
ผมเดินทางทั้งวันกว่าจะถึงบ้านก็เย็น
6 ตุลาคม
ผมตื่นแต่เช้า ช้วยงานที่บ้านเพื่อนทั้งวันกว่าจะกลับก็เย็น
7 ตุลาคม
วันนี้เป็นวันทำบุญใหญ่มีเพื่อนมาร่วมงานมาก หลังจากเสร็จงานก็ดื่มกันต่อกว่าจะกลับก็ประมาณตีหนึง ผมสังเกดเห็นจดหมาย ที่ตู้มี จดหมายฉบับหนึ่งจึงเก็บไว้ไม่คิดว่าจะเป็นของตัวเอง เพราะนานทีผมถึงจะกลับบ้าน
"แต่กลับใช้" ผมเปิดอ่านทันที
..................................................................
7 ตุลาคม
เวลา 00.00 น.
สวัสดี ไช เพื่อนรักเพื่อนคงไม่รู้ดอก ว่าจดหมายฉบับนี้เป็นของใครเพื่อนไม่ต้องเดาดอก เอาเป็นว่า เราบอกเลยแล้วกัน เรากรไง เราขอบใจนายมากที่มาช้วยงานเรา วันนี้เราอิ่มมากเลย ที่เราเขียนจดหมายฉบับนี้เพราะเรามีเรื่องจะขอให้เพื่อนช้วย คือเราฝากบอกพ่อแม่ เราด้วยว่าเราขอโทษที่........
เอาเป็นว่าเรื่องที่เราตายไม่ไช่อุบัติเหตุ คือ เมื่อปีที่ผ่านมาเราข้อนข้างจะแย่เรื่องธุรกิจ เราคิดว่าเราไม่ไหวแล้ว คืนนั้นเราเหลือเงินอยู่ไม่ถึง หนึ่งหมื่นบาทเราต้องนำเงินไปชำระหนี้ แต่เงินจำนวนนั้นมันไม่พอ เราเลยนำเงินทั้งหมดที่มีไปเล่น ผนัน เล่นตั้งแต่ทุ่มถึงตีสอง เราเล่นไปนานถึง 7 ชัวโมงโดยไม่รู้ตัว นอกจากเราจะหมดตัวแล้วเรายังมีหนี้อีกหนึ่งแสนบาท ตอนนั้นเราแย่มาก เราขับรถกลับคนเดียว นายคงจำโค้งนั้นได้ใช้หรือเปล่า ก่อนจะถึงโค้งนั้น เราคิดว่าชีวิตบนโลกนี้เราเสี่ยงมากพอแล้ว แต่ไม่มีอะไรดี ถ้าเราจะลองเสี่ยงไปอยู่โลกหน้าละ
เพราะอารมชัววูบ เราจึงเยียบคันเร่งจนมิด และไม่คิดที่จะเบา จน
โครม
เป็นเสียงสุดท้ายที่เราได้ยิน รู้สึกตื่นขึ้นมา มีแต่ความมืดที่อยู่รอบข้าง ไม่เจ็บ ไม่ปวด ชัวอึดใจผู้ชายแต่งชุดขาวก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขามองหน้าเราด้วยสีหน้า ดุ เขาพูดว่า
"รู้ไหมคนเรามีกรรม เพื่อที่จะชดใช้ ถ้าท่านไม่ยอมรับใน กฏ ขอนี้ท่านต้องรับโทษหนักเป็นล้านเท่าทวี ความจริงท่าน ต้องอยู่โลกนั้นอีก สามสิบสามปี เราถึงจะมารับท่าน ท่านต้องรอนะแล้วเราจะมารับท่าน ในวันครบรอบ" พูดจบ ชายชุดขาวคนนั้น ก็หายไป ต่อหน้าเรา
นายรู้ไหมว่าตอนกลางวันที่นี้ ร้อนเหมือนมีใครจุดไฟเผาเรา ตกกลางคืนก็หนาวถึงหัวใจ ทุกๆวันเราจะเห็นชายชุดขาวพาคนที่หมดกรรมผ่านเราไปวันละเป็นร้อย เป็นพัน หรือ อาจจะเป็นหมื่น สภาพทุกคนไม่หน้าดูเลย เรากลัวและหิวมากเลย เรายากจะตามเขาแต่ เขาห้ามเพราะยังไม่ถึงเวลา
นายคงแปลกใจมากชิว่าทำไม เราเลือกส่งจดหมายหานาย ไม่ต้องแปลกใจดอก เพราะในบรรดาเพื่อนแล้วมีนายคนเดียว ที่อ่อนแอมากที่สุด เราคิดว่าวันหนึ่งเมื่อถึงจุดตกอับนายอาจจะคิดเหมือนเรา กฏของที่นี่ห้ามติดต่อกับคนบนโลกนายเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะมีโทษ แต่ที่เราจะยอมรับผิด เพือหวังว่ากรรมดีที่เราเตือนนายครั้งนี้จะทำเราดีขึ้นบ้าง
สุดท้ายนี้ หวังว่าเพื่อนจะไม่คิดอย่างเรา จำไว้ว่าไม่มีใครไม่โชคร้ายไม่มีใครไม่ตกอับ เมื่อถึงจุดๆหนึ่งทุกอย่างจะมีทางแก้ แล้วมันจะดีเอง
รักเพือน ไม่ยากให้มาอยู่ด้วย
กร
ปล. เราหิวมากทำบุญให้เราบ้างละ
............................................................
ผมใช้เวลาคัดลอกจดหมายนี้เร็วมาก มีผิดบ้างก็ขออภัย
5 ตุลาคม
ผมเดินทางทั้งวันกว่าจะถึงบ้านก็เย็น
6 ตุลาคม
ผมตื่นแต่เช้า ช้วยงานที่บ้านเพื่อนทั้งวันกว่าจะกลับก็เย็น
7 ตุลาคม
วันนี้เป็นวันทำบุญใหญ่มีเพื่อนมาร่วมงานมาก หลังจากเสร็จงานก็ดื่มกันต่อกว่าจะกลับก็ประมาณตีหนึง ผมสังเกดเห็นจดหมาย ที่ตู้มี จดหมายฉบับหนึ่งจึงเก็บไว้ไม่คิดว่าจะเป็นของตัวเอง เพราะนานทีผมถึงจะกลับบ้าน
"แต่กลับใช้" ผมเปิดอ่านทันที
..................................................................
7 ตุลาคม
เวลา 00.00 น.
สวัสดี ไช เพื่อนรักเพื่อนคงไม่รู้ดอก ว่าจดหมายฉบับนี้เป็นของใครเพื่อนไม่ต้องเดาดอก เอาเป็นว่า เราบอกเลยแล้วกัน เรากรไง เราขอบใจนายมากที่มาช้วยงานเรา วันนี้เราอิ่มมากเลย ที่เราเขียนจดหมายฉบับนี้เพราะเรามีเรื่องจะขอให้เพื่อนช้วย คือเราฝากบอกพ่อแม่ เราด้วยว่าเราขอโทษที่........
เอาเป็นว่าเรื่องที่เราตายไม่ไช่อุบัติเหตุ คือ เมื่อปีที่ผ่านมาเราข้อนข้างจะแย่เรื่องธุรกิจ เราคิดว่าเราไม่ไหวแล้ว คืนนั้นเราเหลือเงินอยู่ไม่ถึง หนึ่งหมื่นบาทเราต้องนำเงินไปชำระหนี้ แต่เงินจำนวนนั้นมันไม่พอ เราเลยนำเงินทั้งหมดที่มีไปเล่น ผนัน เล่นตั้งแต่ทุ่มถึงตีสอง เราเล่นไปนานถึง 7 ชัวโมงโดยไม่รู้ตัว นอกจากเราจะหมดตัวแล้วเรายังมีหนี้อีกหนึ่งแสนบาท ตอนนั้นเราแย่มาก เราขับรถกลับคนเดียว นายคงจำโค้งนั้นได้ใช้หรือเปล่า ก่อนจะถึงโค้งนั้น เราคิดว่าชีวิตบนโลกนี้เราเสี่ยงมากพอแล้ว แต่ไม่มีอะไรดี ถ้าเราจะลองเสี่ยงไปอยู่โลกหน้าละ
เพราะอารมชัววูบ เราจึงเยียบคันเร่งจนมิด และไม่คิดที่จะเบา จน
โครม
เป็นเสียงสุดท้ายที่เราได้ยิน รู้สึกตื่นขึ้นมา มีแต่ความมืดที่อยู่รอบข้าง ไม่เจ็บ ไม่ปวด ชัวอึดใจผู้ชายแต่งชุดขาวก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขามองหน้าเราด้วยสีหน้า ดุ เขาพูดว่า
"รู้ไหมคนเรามีกรรม เพื่อที่จะชดใช้ ถ้าท่านไม่ยอมรับใน กฏ ขอนี้ท่านต้องรับโทษหนักเป็นล้านเท่าทวี ความจริงท่าน ต้องอยู่โลกนั้นอีก สามสิบสามปี เราถึงจะมารับท่าน ท่านต้องรอนะแล้วเราจะมารับท่าน ในวันครบรอบ" พูดจบ ชายชุดขาวคนนั้น ก็หายไป ต่อหน้าเรา
นายรู้ไหมว่าตอนกลางวันที่นี้ ร้อนเหมือนมีใครจุดไฟเผาเรา ตกกลางคืนก็หนาวถึงหัวใจ ทุกๆวันเราจะเห็นชายชุดขาวพาคนที่หมดกรรมผ่านเราไปวันละเป็นร้อย เป็นพัน หรือ อาจจะเป็นหมื่น สภาพทุกคนไม่หน้าดูเลย เรากลัวและหิวมากเลย เรายากจะตามเขาแต่ เขาห้ามเพราะยังไม่ถึงเวลา
นายคงแปลกใจมากชิว่าทำไม เราเลือกส่งจดหมายหานาย ไม่ต้องแปลกใจดอก เพราะในบรรดาเพื่อนแล้วมีนายคนเดียว ที่อ่อนแอมากที่สุด เราคิดว่าวันหนึ่งเมื่อถึงจุดตกอับนายอาจจะคิดเหมือนเรา กฏของที่นี่ห้ามติดต่อกับคนบนโลกนายเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะมีโทษ แต่ที่เราจะยอมรับผิด เพือหวังว่ากรรมดีที่เราเตือนนายครั้งนี้จะทำเราดีขึ้นบ้าง
สุดท้ายนี้ หวังว่าเพื่อนจะไม่คิดอย่างเรา จำไว้ว่าไม่มีใครไม่โชคร้ายไม่มีใครไม่ตกอับ เมื่อถึงจุดๆหนึ่งทุกอย่างจะมีทางแก้ แล้วมันจะดีเอง
รักเพือน ไม่ยากให้มาอยู่ด้วย
กร
ปล. เราหิวมากทำบุญให้เราบ้างละ
............................................................
ผมใช้เวลาคัดลอกจดหมายนี้เร็วมาก มีผิดบ้างก็ขออภัย
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
